โลกแห่งความบริบูรณ์ด้วยความไม่สมบูรณ์

โดย



ในบทความก่อนๆ ได้อธิบายเรื่องราวของโลกนี้ไปมากแล้ว ในบทความฉบับนี้ จะขออธิบายโลกที่เราอยู่นี้ ในมุมมองที่แตกต่างไปบ้าง แต่แก่นแท้ยังคงเหมือนเดิมดุจเดียวกันคือ “ความไม่เที่ยง, ไม่ใช่ตัวตนของตน” เพื่อที่จะทำความเข้าใจโลกของเรา มองโลกในมุมที่แตกต่างออกไป เปิดโลกทัศน์ให้กว้างขึ้น ดังต่อไปนี้ครับ

๑ ขาดความไม่สมบูรณ์ โลกก็ไม่บริบูรณ์
หากโลกนี้ขาดความไม่สมบูรณ์ ทุกอย่างสมบูรณ์อยู่แล้ว ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนแปลงไม่ได้อีก เพราะหากมันเปลี่ยนแปลงไปจากความสมบูรณ์ มันก็จะไม่สมบูรณ์อีก ดังนั้น หากโลกมีแต่ความสมบูรณ์ทุกอย่างก็จะนิ่งไปหมด เหมือนถูกสาปให้เป็นหินหรือภาพวาดฉะนั้น ซึ่ง “มันเป็นไปไม่ได้” และเพื่อให้โลกเป็นไปได้อย่างที่มันควรจะเป็น โลกจึงต้องมี “ความไม่สมบูรณ์” อยู่เสมอ เพื่อให้เกิด “ความเป็นไปได้ใหม่ๆ ที่ไม่สิ้นสุด” นั้น และเพราะเหตุนั้น โลกจึงเคลื่อนไปข้างหน้าได้ ไม่นิ่งสนิทอยู่กับความสมบูรณ์แบบนั่นเอง สิ่งเหล่านี้เรียกว่า “ความบริบูรณ์พร้อมของโลก” คือ ความบริบูรณ์ไปด้วยความไม่สมบูรณ์ อันก่อให้เกิดความเป็นไปได้ใหม่ๆ
น

๒ หน้าที่ของมนุษย์กับความไม่สมบูรณ์
เมื่อเราได้ตระหนักรู้แล้วว่า “โลกนี้บริบูรณ์ เต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ” ดังนั้น เราจะต้องยอมรับให้ได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่เที่ยง เปลี่ยนแปลงได้ และมันไม่สมบูรณ์แบบ เมื่อมันไม่สมบูรณ์แบบ มนุษย์จะยอมรับใน “แบบที่ไม่สมบูรณ์” ไม่ได้ แต่เรายอมรับ “ความไม่สมบูรณ์” ได้ เข้าใจไหม คือ เรายอมรับว่าโลกนี้มันไม่สมบูรณ์ เรายอมรับในความไม่สมบูรณ์ แต่เราจะไปยอมรับแบบที่ไม่สมบูรณ์ไม่ได้ หากมนุษย์เรายอมรับใน “แบบที่ไม่สมบูรณ์” เท่ากับเรายอมรับว่าแบบนั้นๆ มันสมบูรณ์แล้วเมื่อเรายอมรับว่าแบบนั้นๆ สมบูรณ์แล้ว เท่ากับเราไม่ยอมรับใน “ความไม่สมบูรณ์ของโลก” ดังนั้น เราจะต้องไม่ยอมรับแบบที่ไม่สมบูรณ์เหล่านั้น

๓ ทำอย่างไรกับแบบที่ไม่สมบูรณ์?
หน้าที่ของมนุษย์คือ “สร้างสรรค์งานศิลปะ” ในเมื่อทุกสิ่งอย่างที่มาจากธรรมชาติเป็น “แบบที่ไม่สมบูรณ์” และ “เราไม่ยอมรับมัน” เราก็จะต้อง “ออกแบบมัน” เอง นั่นคือ จุดเริ่มต้นของการสร้างสรรค์งานศิลปะโดยมนุษย์ จริงไหม? ถ้าเรายอมรับทุกอย่างในฐานะที่มันเป็นแบบที่ไม่สมบูรณ์เสียแล้ว เท่ากับเราไม่ยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบของมัน ดังนั้น เราจะต้องออกแบบมันเสียใหม่ ทำมันเสียใหม่ด้วยมือของเราเอง “นี่คือ ศิลปะ” มนุษย์มีหน้าที่สร้างสรรค์งานศิลปะกับทุกๆ สิ่งในโลก “รวมทั้งโลกด้วย” เราสามารถสร้างโลกได้แต่มิใช่ในฐานะเดียวกับพระเจ้ากระทำ เรากระทำในฐานะมนุษย์ และโลกที่เราสร้างก็เป็นแค่ “งานศิลปะ”

๔ ผู้มีปัญญาทำอะไรกับโลก?
หลายคนเข้าใจผิดคิดว่าเมื่อบรรลุธรรมมีปัญญาแล้วจะกลายเป็นท่อนไม้ ท่อนซุง เหมือนพระพุทธรูปให้คนมากราบไหว้ ไม่ใช่นะครับ อย่าเอาภาพหลอนจากการเห็นคนกราบไหว้พระพุทธรูปมาตีค่าการบรรลุธรรมของมนุษย์ ผู้มีปัญญาไม่ใช่พระพุทธรูป หากแต่เป็น “มนุษย์ที่สมบูรณ์” เมื่อมีความเป็นมนุษย์ จะนั่งบื้อใบ้ให้คนกราบไหว้เหมือนท่อนไม้ท่อนซุงได้อย่างไร? ก็จะต้องมี “การกระทำชอบ” สิครับ การกระทำชอบของมนุษย์ก็คือ “การสร้างสรรค์ศิลปะ” นั่นเอง การสร้างสรรค์งานศิลปะนี้หมายรวมทั้งการสร้างโลกในแบบที่เราอยากให้เป็นด้วย มนุษย์มีอิสระที่อยากจะสร้างโลก เพราะเราล้วนมีขีดจำกัดในความเป็นมนุษย์อยู่แล้ว

๕ ศิลปะที่บริบูรณ์แห่งความไม่สมบูรณ์
เมื่อโลกนี้บริบูรณ์ด้วยความไม่สมบูรณ์ มนุษย์จึงมี “ความไม่สมบูรณ์” เป็นวัสดุในการสร้างสรรค์งานศิลปะอย่างไม่มีที่สิ้นสุด, เหลือเฟือและมั่งคั่งร่ำรวย หากโลกนี้สมบูรณ์แบบแล้ว มันก็จะไม่เหลือความไม่สมบูรณ์แบบนี้อีก และงานศิลปะทั้งหลายก็ต้องสิ้นสุดลง มนุษย์จะไม่ได้ออกแบบ “ผลงานใหม่ๆ” อีกเลย หากเรามีความสมบูรณ์แล้ว ยอมรับทุกอย่างว่าสมบูรณ์แล้ว เราจะไม่ทำอะไรใหม่ๆ เลย เราจะอยู่เหมือนซังกะตายไปวันๆ เราจะเป็นคนที่ขาดความคิดสร้างสรรค์ และไม่ได้ใช้ปัญญาในการสร้างสรรค์สิ่งใดเลย นั่นมิใช่วิถีของผู้มีปัญญาแต่อย่างใด สุดท้าย ก็จะอยู่ในโลกนี้อย่างไร้ศิลปะ ชีวิตที่ไร้ศิลปะนั้น ย่อมขาดสีสันโดยแท้

ผู้มีปัญญาย่อมใช้ชีวิตอย่างมีศิลปะเพื่อสร้างสรรค์โลกในแบบที่ต้องการ!

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

บทความที่ได้รับความนิยม

ปฏิบัติธรรมแล้วเพี้ยนจะแก้อย่างไร?

โดย
รูปภาพ
ในบทความที่แล้วได้อธิบายเรื่อง “ความผิดเพี้ยนในผู้ปฏิบัติธรรม” มาแล้วว่ามีตัวอย่างอย่างไรบ้าง ถามว่าแล้วจะแก้ไขอย่างไร? ก็พอมีทางครับ แต่ไม่ง่าย เพราะบางคนหลงทางไปไกล เตลิดเปิดเปิงจนเกินจะรั้งได้ทัน การแก้ไขควรแก้ไขเร็วๆ แต่เนิ่นๆ ให้สติแรงๆ (อาจต้องด่า ) ในบทความนี้จะขอนำมาอธิบาย ดังต่อไปนี้ ๑ อยู่กับความเ ป็นจริง อย่าไปอยู่กับตำรา, ทฤษฎี, หลักการ ฯลฯ อะไรทั้งนั้น เลิกครับ กลับมาอยู่กับชีวิตจริงๆ ความเป็นจริงของเราให้ได้ คุณพอแยกออกนะ ระหว่างโลกแห่งความจริง กับโลกแห่งความฝัน, จิตนนาการ, หลักการ, ทฤษฎีหรืออุดมการณ์ต่างๆ มันคนละอย่างกัน คนเราถ้าอยู่บนโลกแห่งความจริงแล้วเรียนรู้จากตำรา ถือตำราคือเครื่องมือที่ใช้ในชีวิตจริง ก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่หลายคนใช้ตำราไม่เป็น ถูกตำราใช้ เป็นทาสตำรา ก็จะมองว่าตำราคือความจริง ตรงนี้ละ คุณเริ่มหลุดจากโลกแห่งความจริงไปสู่โลกแห่งตำรา, อุดมการณ์ และทฤษฎีต่างๆ มีสติให้ไวๆ ครับ ก่อนที่จะ “หลุดลอย” ออกไปจากโลกแห่งความจริงมากเกินไป กลับมาตั้งฐานให้ได้ ๒ กลับมาตั้งฐานไวๆ มีสติไวๆ แล้วกลับมาที่ฐาน มีกี่ฐาน? มีสี่ฐานให้เลือกนะ ฐานกาย, ฐานเวทน...
อ่านเพิ่มเติม

ผู้มีปัญญาแท้ไม่อ้างหลักธรรม

โดย
รูปภาพ
หลายท่านชอบอ้างหลักการ, ทฤษฎี, หลักธรรมต่างๆ ทว่า การอ้างอิงหลักธรรมเหล่านี้มิได้แสดงว่าท่านมีปัญญาอันใดเลย ปัญญาที่แท้จริงนั้นอยู่ที่การแก้ปัญหาได้จริงที่เรียกว่า “ปฏิเวธ” ต่างหาก เฉกเช่น ท่านอิกคิวซัง นี่คือ ตัวอย่างของผู้ใช้ปัญญาที่แท้จริง ในบทความนี้ขออธิบายเรื่องการใช้ปัญญาที่แท้จริง ดังต่อไปนี้ ๑ เลิกพล่ามหลักธรรม ผู้มีปัญญาที่แท้จริงจะไม่พล่ามหลักธรรม แต่จะสามารถใช้ปัญญาแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้อย่างแท้จริง ดังเช่น ท่านอิกคิวซัง ไม่เคยมีว่าท่านอิกคิวซังจะแสดงธรรมในเชิงปรัชญาว่าธรรมะคืออะไร อย่างนั้นอย่างนี้ ก็ไม่มี มีแต่ท่านอิกคิวซังใช้ปัญญาในการแก้ปัญหาต่างๆ ในชีวิตจริง นี่แหละคือผู้มีปัญญาที่แท้จริง อย่ามั่วพล่ามธรรมะอวดเบ่งแข่งกันไปวันๆ เลยครับ วนอยู่แต่ในหลักการ, หลักธรรมทั้งนั้น แต่ชีวิตจริงใช้การไม่ได้ ไม่มีปัญญาจะแก้ไขปัญหาให้ใคร ปัญหาสังคม ปัญหาของชาติบ้านเมืองก็ไม่รู้จะแก้อย่างไร แบบนี้ใช้ไม่ได้ครับ เป็นได้แค่พวก “สิบแปดมงกุฎ” เอาธรรมะมาพล่ามหลอกผู้คน ทว่า ไม่มีปัญ ญ าจะช่วยอะไรใครได้จริงครับ            ...
อ่านเพิ่มเติม

วิชามารคืออะไร?

โดย
รูปภาพ
วิชามารคือวิชาที่ทำให้เราเหมือนสำเร็จธรรมจนดูไม่ออก แม้แต่พระอุปคุตก็เคยหลงไหว้พญามารมาแล้ว เพราะวิชามารนั้นทำให้ดูเหมือนสำเร็จธรรมจนดูไม่ออกนั่นเอง ทว่า วิชามารนั้นไม่ได้เจริญมรรคที่ถูกต้อง ทำให้ดูเหมือนแค่ผลหรือเปลือกนอกเท่านั้น ในบทความนี้จะขอนำมาอธิบายให้เข้าใจตรงกัน ดังต่อไปนี้ ๑ การบำเพ็ญธรรมในกำมือ เช่น การบำเพ็ญจนได้วัชระเป็นเพชรในมือแต่จิตวิญญาณไม่เปลี่ยนแปลงหรือเป็นมารเลยก็มี มารหลายตนมี “ธรรมในกำมือ” เมื่อดูด้วยตาทิพย์จะเห็นเป็นอาวุธทิพย์ที่เป็นเพชร อาวุธเหล่านี้ทำให้เขามีธรรมเหมือนพระอรหันต์ครับ เมื่อใช้ออกหรือพูดคุยออกมาจะเหมือนมีธรรมเลย แต่ตัวตนเขาจริงๆ จิตใจของเขาจริงๆ นี้กลับมิใช่ผู้มีธรรม เคยเห็นคนที่พูดธรรมะเก่ง ใช้ธรรมะปราบคนนั้นคนนี้ได้ แต่จิตใจกลับไม่เหมือนผู้มีธรรมมั้ย? บางคนจิตใจเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น จิตวิญญาณมืดดำเป็นมาร แต่ถืออาวุธทิพย์ที่มีธรรมในมือก็มี เขาเหล่านี้จะหลงว่าตัวเองก็มีธรรม จริงครับ มีธรรมในกำมือจริงๆ แต่จิตใจของเขากลับไม่มีธรรมะเลย ๒ การทำบุญแล้วอธิษฐาน วิธีนี้ไม่ใช่การเจริญมรรคที่ถูกต้องตามปกติ แต่จะใช้วิธีทำบุญแล้วอธิษฐานเอา...
อ่านเพิ่มเติม