ไม่ปฏิบัติดีกว่าปฏิบัติธรรมพลาด?

ไม่ปฏิบัติธรรมอะไรคุณก็เป็นมนุษย์ธรรมดา แต่ถ้ามาปฏิบัติธรรมแล้วผิดพลาดคุณอาจไม่เหลือความเป็นคนได้ บางคนกลายเป็นร่างปอบ บางคนกลายเป็นผีเฝ้าตำรา เพราะธรรมะเป็นของสูง จะปฏิบัติได้ต้องมีศีลดี ไม่ต่างจากการฝืกวิชาอาคม ในบทความนี้ขออธิบายเรื่องไม่ปฏิบัติธรรมดีกว่าอย่างไร  ดังต่อไปนี้

๑ แม้แต่หลวงพ่อดังๆ ก็พลาดทั้งนั้น

สิ่งที่คุณควรตระหนักก่อนอย่างแรกคือ แม้แต่หลวงพ่อสด หลวงปู่มั่น ฯลฯ ก็พลาดมาแล้วทั้งนั้น ปฏิบัติแล้วเกิดสัญญาวิปลาสครับ “แล้วคุณเป็นใครมาจากไหนดีเด่กว่าพระเหล่านี้อย่างไร?” เลยหลงว่าตัวเองถูกต้องแล้ว ไม่พลาด? ปฏิบัติธรรมเอง บางคนครูบาอาจารย์ก็ไม่มี รู้ไหมพวกที่เป็นปอบวิชาน่ะมันก็ปฏิบัติเองนี่ละ ของแบบนี้ไม่ใช่ของเล่นๆ มาทำเล่นๆ กันได้ ธรรมะก็เหมือนไฟ เหมือนงูพิษ ไม่ต่างจากวิชาอาคม ทำไม่ดีก็กลายเป็นผีปอบได้ ตอนนี้ กำลังเริ่มเป็นกันแล้ว และเป็นกันมาก ไม่ใช่ผีปอบนะเป็นอะไรกันก็ไม่รู้ เป็นเยอะและหนักด้วย คนเราทุกคนนะ “ต้องพลาดมาก่อนทั้งนั้น” ไม่มีใครตรัสรู้แต่ต้น แต่เราจะรู้ตัวไหมว่าพลาด?

                                                                                                                    

๒ หลงทางยังรู้ หลงธรรมกู่ไม่กลับ

คนหลงทางนี่เมื่อเหนื่อยเข้าก็รู้ตัวเองว่าหลงนะ แต่คนหลงธรรมนี่ไม่รู้ตัว ไม่มีสตินะ คิดว่าตัวเองเก่งมีธรรมมาก เตลิดเปิดเปิงไป ไม่มีใครเตือนได้ ผู้เขียนนี่ต้องถามอาจารย์ ถามเพื่อน ไม่ใช่ขาดความมั่นใจในตัวเอง แต่เรารู้จักฟังคนอื่น เขาก็เตือนสติเรา เช่น อยากไปบวชแล้ว อาจารย์ก็เตือนสติว่าไปแล้วก็เหมือนเดิม สู้เราปฏิบัติของเราเองดีกว่า นี่ท่านช่วยเตือนสติเราได้ และเราก็ฟังท่าน แต่หลายคนนี่ไม่ใช่ ไม่มีใครคอยให้สติก็เตลิดสิทีนี้ บางคนพอมีครูอาจารย์เตือนสติบ้างอันนี้เราดูออก เวลาเขาหลงเรารู้แต่พูดมากไม่ได้เพราะไม่ใช่อาจารย์เขา แต่พอบอกเขานิดหน่อยแล้วเขาต่อต้านเรา สักพักเขาเปลี่ยนอาจเพราะอาจารย์เขาเตือนก็มี

๓ จะปฏิบัติธรรม ศีลต้องแก่กล้า

หลายคนศีลรั่ว ศีลบกพร่อง แต่ไม่ดูตัวเอง ไม่เจียมตัว ไปปฏิบัติธรรมแล้วเกิดปัญหาแถมไม่รู้ตัวอีกว่าเกิดปัญหา รู้ไหม กว่าพระท่านจะสอนกรรมฐานให้กันได้ ท่านต้องอุปัฏฐากกันก่อนห้าปีนะ ในห้าปีนี้ต้องมีฐานแน่น คือ ศีลต้องได้แล้ว ไม่รั่ว ศีลรั่วเมื่อไร เจ้ากรรมนายเวรอาศัยช่องโหว่เล่นงานเลย กรรมฐานก็แตกตาม เจ้ากรรมนายเวรนี่เขาไม่ยอมให้เราหลุดพ้นง่ายๆ อย่าทำเป็นเล่นเชียว ปฏิบัติธรรมเมื่อไร เขาจะมาขวางละ มาเลย มาเยอะด้วย แถมไม่ยอมง่ายๆ กว่าจะผ่านด่านนี้ได้ยากมาก หลายคนไม่รู้ เห่อหมอยไปปฏิบัติธรรมกะเขา แต่ไม่ทำศีลให้แน่น ไม่ปูฐานให้ดี กรรมฐานแตก เถียงกันจะเป็นจะตาย บ้างก็ผิดเพี้ยนไม่เป็นปกติ

๔ อาการผิดเพี้ยนไม่ปกติที่พบบ่อย

ถามว่าจะสังเกตุได้อย่างไรว่าเริ่มแย่แล้วปฏิบัติธรรมแล้วเพี้ยนแล้วเกิดสิ่งไม่ดี เจ้ากรรมนายเวรเล่นงานแล้ว ก็ดูได้ เช่น พูดจากไม่มีเหตุผล, หลุดจากความเป็นปกติ, คุยปกติไม่รู้เรื่อง, เหมือนมีธรรมะสูงเว่อร์แต่เรื่องพื้นๆ กลับตอบไม่ได้, ขัดแย้งในตัวเองแล้วขัดแย้งกับคนอื่นต่อ, ไม่อยู่กับโลกแห่งความจริง, ประยุกต์ใช้ชีวิตจริงไม่ได้ ชีวิตจริงห่วยแตก, เป็นพวกมีปมด้อย ไม่กล้าเผชิญหน้ากับคนที่มีธรรม ทำเป็นไม่เห็น ไม่อ่าน ไม่ไลค์, มีปฏิกริยาต่อธรรมผิดไปจากคนปกติเช่น เกิดอาการคลุ้มคลั่งจะเล่นงานเขาให้ได้ จับให้มั่นคั้นให้ตาย อะไรจะขนาดนั้น?, ยิ่งปฏิบัติธรรมยิ่งใจเสื่อมต่ำ ชอบอะไรต่ำๆ เสื่อมๆ แทนที่จิตใจจะสูงขึ้น อย่างนี้เป็นต้น

๕ พลาดไปแล้วทำอย่างไร?

หากคุณมีครูอาจารย์หรือกัลยาณมิตร เขาอาจช่วยเตือนสติคุณได้ก่อนที่คุณจะพลาด แต่ถ้าคุณไม่มีแถมยังไม่เอาอีกเพราะหลงตัวเองว่าฉันสอนตัวเองก็ได้ บ้างก็สอนกันว่าจิตเราเป็นครูเราเอง ฯลฯ เมื่อไม่มีใครเตือนคุณได้เลย คุณก็ตกอยู่ในภาวะความเสี่ยงละ ต้องหา “ใครสักคนที่ยอมด่า, ยอมทำกรรมเพื่อให้สติคุณ” แต่ถ้าไม่มีเลย เจ้ากรรมนายเวรก็เล่นงานคุณต่อไป ไม่ยอมออกง่ายๆ ไม่มีใครเขาอยากช่วยง่ายๆ ครับ เพราะคุณไม่ใช่ลูกศิษย์เขา หากคุณเป็นลูกศิษย์เขาๆ ดูแลใกล้ชิด แก้ไขได้ทันท่วงที แต่นี่ไม่ใช่ เตลิดไปไกลแล้วจะมีใครยอมช่วย? เพราะคนหลงธรรม เตลิดเพราะธรรมนี่ มันกู่ให้กลับได้ยากจริงๆ ใครเคยเจอแล้วจะทราบดี

ดังนั้น ถ้าไม่พร้อมจริง อย่าปฏิบัติธรรมเลย เป็นคนปกติดีกว่าครับ